شرکت به وسیله اشخاصی که مدیر نامیده میشوند اداره خواهد شد و نکات ذیل در اینباره قابل ملاحظه هستند:
- اداره کنندگان ممکن است یک و یا چند نفر باشند.
- مدیر و یا مدیران ممکن است از بین شرکا و یا خارج انتخاب شوند. برخلاف شرکت سهامی که مدیران از بین شرکا انتخاب میشوند.
- مدیران مانند شرکت سهامی ممکن است موظف باشند یعنی حقوق بگیرند یا مجانا شرکت را اداره کنند.
- مدت خدمت مدیران ممکن است محدود باشد یا نامحدود، به خلاف شرکت سهامی که مدت خدمت مدیران بیش از دوسال نیست.
در صورتی که مدیر شرکت برای مدت محدودی تعیین شده باشد، انتخاب مجدد به وسیله مجمع عمومی شرکا به عمل میآید و بهتر است مدت تصدی آنها مانند شرکت سهامی خاص از دو سال تجاوز ننماید.
ماده ۱۰۵ مقرر میدارد:
مدیران شرکت کلیه اختیارات لازمه را برای نمایندگی و اداره شرکت خواهند داشت مگر اینکه در اساسنامه غیر از این ترتیب مقرر شده باشد. هر قرارداد راجع به محدود کردن اختیارات مدیران که در اساسنامه تصریح به آن نشده در مقابل اشخاص ثالث باطل و بی اثر خواهد بود.
البته شرکت حق دارد اختیارات مدیران را محدود نماید مثلا آنهارا از فروش اموال غیر منقول ممنوع نماید و یا امضا اوراق بهادار را برعهده مدیر شرکت و یکی از اعضا دیگر مانند رئیس حسابداری شرکت محول کند. ولی قانون حکم میکند که این (سلب اختیار) باید در اساسنامه قید شده باشد، والا اگر مجمع عمومی بدون تغییر اساسنامه از اختیار عادی مدیران چیزی کم کرد در مقابل اشخاص ثالث اثری ندارد. به این معنی که اگر مدیر شرکت قراردادی را که عادتا انجام آن در اختیار مدیر شرکت است امضا نموده و حال آنکه مجمع عمومی این حق را از او سلب کرده بود بدون اینکه در اساسنامه قید شده باشد، شرکت نمیتواند در مقابل طرف قرار داد، به استناد عدم اختیارات مدیران اثرات ناشی از قرارداد را قبول نداشته باشد.
درباره مدیران شرکت با مسئولیت محدود مانند شرکت سهامی باید مقررات دقیقتری وضع و اعمال آنها را کنترل نمود. هرچند همانطور که گفته شد شرکتهای با مسئولیت محدود در ایران اغلب بین اشخاص دوست و متناجس تشکیل میشود و به علت اینکه شرکا آن از چند نفر بیشتر نیستند، میتوان گفت شرکت فامیلی است. ولی با توسعه تجارت و پیشآمدهای ناگواری که گاهی ملاحظه میشود، سختگیری نسبت به مدیران شرکت لازم است مانند بعضی از کشورهای اروپایی که مقرر داشتهاند. در موقع ورشکستگی شرکت با مسئولیت محدود، دادگاه میتواند بنا به تقاضای مدیر تصفیه، مدیران مسئول را ضامن دیون شرکت بداند، مگر اینکه ثابت نمایند که در اداره امور شرکت قصوری ننموده و سوء نیتی نداشتهاند.